The Jumping Dynamites met Lee Towers (=Leen Huijzer) in tv-programma Superfan, VARA 1987. Tweede van links Cees Lagendijk.
Er was ook een fanclub. 'Ja, we hadden een fanclub van vijfhonderd man (en vrouw). Trots waren we. Theo Konijnendijk en Wim de Jong deden daar veel werk voor. Hielpen ook met het sjouwen van apparatuur. Als we in Ridderkerk met zijn viertjes over de meidenmarkt liepen dan werden we steeds opnieuw begroet. We keken elkaar dan aan en zeiden: we moeten niet te veel kapsones krijgen! We gingen ook wel weekenden weg. Naar Brabant. Hele ervaring. En genoeg aandacht van de meiden! Zo was dat in die tijd. De fans kwamen van Alblasserdam, Slikkerveer, van allerlei plaatsen rond Ridderkerk. Er konden veertig fans met de bus mee naar een optreden. Het waren ert altijd meer. Ze konden lootjes kopen. Een lootje betekende een kans om mee te gaan. Er werden er daarna veertig getrokken. Op die manier haalden we een deel van de vervoerskosten eruit.
De fanclubavonden waren bij Ome Jaap van der Graaf, in de danszaal aan de Margrietstraat en in de Electrozaal. Hij was begaan met de jeugd maar tegelijk ook zakelijk. Je kon bij hem dansen, eten en drinken. Op het balcon aan de Margrietstraat boven Ome Jaaps radiozaak traden bijvoorbeeld The Three Jacksons op en ook Leen Huijzer (hij heette toen Len Hauser) met zijn Drifting Five. De mensen beneden op straat waren enthousiast. Iets betalen? Nee, niks. Pure reclame voor Ome Jaap en promotie van muziek. Muziekkenner van de jaren zestig Wim van Genderen vertelde me dat hij niet naar rock en roll concerten mocht van zijn vader. Het zit hem nog dwars. Ome Jaap gaf de jeugd wat ze wilde. ' Ome Jaap van der Graaf heeft altijd heel veel voor de jeugd gedaan. Hij gaf ze ruimte en vertrouwen, voelde ze aan. Met problemen kon je altijd bij hem terecht. Hij bracht een stuk persoonlijke vrijheid. Belangrijk in die tijd. Velen mochten van vader en moeder niet op dansles bij Jaap en zijn vrouw. En die rock en roll muziek. Nou, dat was voor vele ouders een gruwel, duivelse muziek. Ome Jaap heeft met zijn financiële steun aan allerlei organisaties een belangrijke rol in het culturele leven van Ridderkerk gespeeld. Denk maar aan de 3x2 toer voor de kinderen.'
En toen in 1967 kwam er een eind aan The Jumping Dynamités.
'Ik was toen negentien jaar. Ik zocht een nieuwe uitdaging. Niet alleen in de muziek maar ook in mijn werk.
Leen was getrouwd. Dat gaf al strubbelingen met oefenen en optreden. En Henny. stond op het punt in dienst te gaan. Paul Matthijssen van The Triffits kwam er als vervanger bij. Weet je, het oefenen en optreden werd anders. Het liep allemaal niet zo lekker meer. Toen ik stopte omdat ik met een uitwisselingsproject naar Canada vertrok, heeft Leen nog even gedrumd. Daarna zijn ze er in goed overleg mee gestopt. Op mijn werk bij Electro Smit Slikkerveer had ik voor mijn leeftijd een verantwoordelijke goede baan. Maar ik hield het er niet uit. Altijd maar binnen zitten. Met mijn vriend Izak ging ik toen naar Canada. Er werd daar voor onderdak en een baan gezorgd. Na twee jaar ging ik terug. Ik sloot me toen aan bij de band van mijn vader en oom Jan, The Melody Makers. Jaren later, begin jaren negentig, heeft Henny Put ook nog een tijdje in die band gespeeld. Later, in 1985, - Leen was toen een bekende zanger geworden -, kwamen we opdagen in het Mies Bouwmans populaire televisieprogamma In de Hoofdrol (met Lee Towers). Twee jaar later speelden we op televisie in het programma Superfan van de VARA dat ook aan Leen gewijd was. Daar vertoonde tekenleraar en latere directeur van de technische school in Ridderkerk .Van Vliet nog eens zijn kunstje om met twee handen tegelijk een schip op het bord te tekenen. Ook in een televisieuitzending van Ron Brandsteder, Ron's Tweede Jeugd, in 1992 gaven we acte de presence. Voor al die optredens op televisie moesten we weer gezamenlijk oefenen. En dat was na jaren van stilstand niet altijd even gemakkelijk.'
Hoe kijkje terug? Cees straalt. 'Het was een wondermooie tijd. Ik had het voor geen goud willen missen.'
Dickde Winter